Για να αποφευχθούν οι διάφορες βαρβαρικές εισβολές τειχίστηκε με ισχυρό τείχος ο Ισθμός το 546 από τον Ιουστινιανό. Παρόλα αυτά δέχτηκε πολλές επιδρομές από Σλάβους, Γότθους και Άραβες.

Τους τελευταίους εξόντωσε το 883 μ.Χ. ο ναύαρχος του Βυζαντινού Στόλου Ωορύφας που μετέφερε ολόκληρο τον στόλο του από τον Σαρωνικό στον Κορινθιακό κόλπο μέσω του Δίολκου εντός μιάς νύκτας!

Το 1147 όμως η πόλη κουρσεύτηκε από τους Νορμανδούς που απήγαγαν όλους σχεδόν τους υφαντουργούς της και τους μετέφεραν στην Σικελία.

Έκτοτε η πόλη ακολουθεί καθοδική πορεία και πέφτει στα χέρια των Φράγκων. Μιά αναλαμπή ήταν η Δεσποτεία του Λέοντα Σγουρού που αντιμετώπισε τους Φράγκους και βρήκε ηρωικό θάνατο.

Το 1395 θα περιέλθει στο Δεσποτάτο της Πελοποννήσου, αλλά το 1397 θα πουληθεί στους Ιωαννίτες Ιππότες.

Το άρθρο Βυζαντινοί χρόνοι εμφανίστηκε πρώτα στο Visit Corinth.

Οι Μικρασιάτες Πρόσφυγες έφτασαν στη νέα πόλη της Κορίνθου, κάποιο ήδη από τον διωγμό του 1914. Αρχικά έμειναν σε παράγκες και σκηνές, κυρίως γύρω από το σιδηροδρομικό σταθμό Κορίνθου και στην κεντρική αγορά (οδός Περίανδρου).

Ο Οργανισμός Αποκαταστάσεως Προσφύγων, το 1928 απαλλοτρίωσε την περιοχή του μικρού λόφου βοριοανατολικά της πόλης, το κράτος παραχώρησε οικόπεδα και έχτισαν «μπαγδαντί» σπιτάκια με δύο καμαρούλες και υπόγειο.

Οι Μικρασιάτες μερίμνησαν από κοινού να χτίσουν το Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κορίνθου για να συνεχίσουν τη Λειτουργική και Λατρευτική ζωή. Στο ναό αυτό χειροτονήθηκε το έτος 1943 ο αείμνηστος πατήρ Νεκτάριος Μαρμαρινός, ο οποίος πρόσφερε μεγάλο πνευματικό έργο στο Συνοικισμό Κορίνθου.

Τα καφενεία δίπλα στο Ναό, ήταν το σημείο συνάντησης και συναναστροφής των Μικρασιατών προσφύγων. Στις μεγάλες γιορτές στηνόταν μεγάλο γλέντι, όπως και στην Πατρίδα. Με ιδιαίτερη χαρά γιορτάζεται μέχρι και σήμερα το «Πάσχα του Καλοκαιριού», τον Δεκαπενταύγουστο, όπου τιμάται η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Η Μικρασιατική Στέγη Κορίνθου, είναι ένα δραστήριο σωματείο που λειτουργεί επίσημα από το 1992, με σκοπό την προβολή της καταγωγής και του πολιτισμού των κατοίκων της συνοικίας.

Ο σεισμός του 1928 που ισοπέδωσε όλη την Κόρινθο

Ο καταστρεπτικός σεισμός της 28ης Απριλίου του 1928 ισοπέδωσε την πόλη της Κορίνθου, αλλά ευτυχώς οι προσεισμικές δονήσεις είχαν θορυβήσει τους κατοίκους οι οποίοι πρόλαβαν να φύγουν από τα σπίτια τους…. και έτσι υπήρχαν μόνο 20 νεκροί και 30 τραυματίες.

Ο καιρός ήταν ο πρώτος οιωνός. Από το πρωί υπήρχε ένας αδικαιολόγητος καύσωνας σε όλη την πόλη. Γύρω στις 9 η ώρα το βράδυ ξεκίνησαν οι αλλεπάλληλες δονήσεις, τις οποίες συνόδευε μια δυνατή βοή που ερχόταν από τη γη. Σεισμός. Σχεδόν όλα τα κτίρια της Κορίνθου καταστράφηκαν. Το τελικό χτύπημα ήρθε στις 22:00 το βράδυ, όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός των 6,3 Ρίχτερ. Οι δονήσεις που συνεχίστηκαν και για τις επόμενες δύο μέρες, δεν άφησαν τίποτα όρθιο.

Οι προσεισμικές δονήσεις, που είχαν προειδοποιήσει τους Κορίνθιους, περιόρισαν τον αριθμό των θυμάτων στους 20 νεκρούς και 30 τραυματίες . Όμως καταστράφηκαν σχεδόν 2.000 κτίρια της πόλης και μεγάλες ζημιές έγιναν και στο Λουτράκι. Αμέσως εστάλη βοήθεια από τις γύρω περιοχές. Στήθηκαν σκηνές για την στέγαση των σεισμοπαθών ενώ απεστάλησαν και τρόφιμα. Επίσης ένα αγγλικό και δύο ιταλικά πολεμικά πλοία κατέπλευσαν την περιοχή και προσέφεραν εφόδια στους σεισμοπαθείς.

Η Νέα Κόρινθος

Στις 28 Απριλίου του 1928, πέντε μέρες μετά τον καταστροφικό σεισμό και τις αλλεπάλληλες μικροδονήσεις, ξεκίνησε η κατεδάφιση των ερειπίων για να ξεκινήσει η ανοικοδόμηση της πόλης από το μηδέν. Τα συνεργεία άρχισαν να γκρεμίζουν τα υπολείμματα των σπιτιών, να καθαρίζουν τους δρόμους, να συμμαζεύουν τα υλικά για να ξεκινήσει η προετοιμασία για να θεμελιωθεί η «Νέα Κόρινθος» πάνω σε νέο ρυθμό.

Εταιρείες, ιδιώτες και δημόσια ιδρύματα έστειλαν χρήματα για την βοήθεια των σεισμοπαθών. Από τον έρανο συγκεντρώθηκε το ποσό των 4,5 εκατομμυρίων δραχμών. Πέρα από τα χρηματικά ποσά, απεστάλησαν στην Κόρινθο κιβώτια με τρόφιμα, ποτά και ρούχα. Τμήμα του ερυθρού σταυρού διοργάνωναν τρία συσσίτια την ημέρα με άφθονο φαγητό.

Για την ανοικοδόμηση της Κορίνθου και του Λουτρακίου δημιουργήθηκε ο Αυτόνομος Οργανισμός Σεισμοπαθών Κορίνθου (ΑΟΣΚ), όπου ανέλαβε επικεφαλής ο Μητροπολίτης Δαμασκηνός. Σταδιακά η πόλη ξαναχτίστηκε και μεγάλωσε με τη βοήθεια των προσφύγων και χιλιάδων πελοποννήσιων που κατέβηκαν από τα άγονα βουνά για να βρουν δουλειά στην αναπτυσσόμενη πόλη.

Το άρθρο Νεότεροι Χρόνοι εμφανίστηκε πρώτα στο Visit Corinth.

Κατά την Α’ Εθνική Συνέλευση, που έγινε στην Επίδαυρο από τις 20-12-1821 έως 25-1-1822 ορίστηκε η Κόρινθος Πρωτεύουσα και Έδρα της «Προσωρινής Διοικήσεως της Ελλάδος».

Σε εφαρμογή των αποφάσεων της Εθνοσυνέλευσης, στα τέλη Ιανουαρίου του 1822, το Εκτελεστικό και το Βουλευτικό Σώμα, δηλαδή η κυβέρνηση και η Βουλή, εγκαταστάθηκαν στην Κόρινθο, όπου παρέμειναν για περίπου τέσσερις μήνες.

Σε αυτό το διάστημα, η Κόρινθος αναδείχθηκε σε επίκεντρο όλων των μείζονων πολιτικών διεργασιών και των αποφάσεων που λήφθηκαν αναφορικά με κάθε πτυχή της λειτουργίας του υπό ίδρυση ελληνικού κράτους.

Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες θα λειτουργούσε η ελληνική διοίκηση στην Κόρινθο κάθε άλλο παρά ιδανικές ήταν. Το μέγεθος των σχεδόν ανυπέρβλητων δυσκολιών περιέγραφε με τρόπο γλαφυρό ένας Γερμανός Φιλέλληνας, ο οποίος εκείνο το διάστημα βρέθηκε στην Κόρινθο και παρακολούθησε από κοντά τα γεγονότα: «Η Ελληνική Κυβέρνηση κατόρθωσε απίστευτα πράγματα μέσα σε τέσσερις μήνες. Στην Κόρινθο οι υπουργοί έψαχναν για ένα τραπέζι και μια καρέκλα. Δύσκολο κι αυτό γιατί δεν υπήρχαν μαραγκοί. Οι Τούρκοι είχαν καταστρέψει τα πάντα. Όλα έπρεπε να γίνουν από την αρχή».

Κι όμως, μέσα σε αυτές τις αντίξοες περιστάσεις, το αδύνατο έγινε δυνατό. Στην Κόρινθο το ελληνικό κράτος άρχισε να αποκτά την πρώτη του μορφή. Εδώ, για παράδειγμα, καθιερώθηκαν για πρώτη φορά επίσημα ως εθνικά μας χρώματα το λευκό και το κυανό. Στις 15 Μαρτίου 1822 το Εκτελεστικό Σώμα εξέδωσε διάταγμα, το οποίο καθόριζε τη μορφή της ελληνικής σημαίας. Βάσει αυτού του διατάγματος, οι χερσαίες δυνάμεις θα έφεραν σημαία κυανή με λευκό σταυρό – τη γνωστή σημαία που για χρόνια αποτέλεσε το επίσημο σύμβολο του ελληνικού κράτος και που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται ως πολεμικό λάβαρο του Ελληνικού Στρατού. Οι δε ναυτικές δυνάμεις, θα έφεραν σημαία αποτελούμενη από εννέα εναλλάξ κυανές και λευκές λωρίδες, ενώ στο άκρο αριστερό τμήμα της σημαίας θα υπήρχε ένθετος λευκός σταυρός σε κυανό φόντο – πρόκειται για τη γνωστή ως «σημαία του ναυτικού», η οποία χρησιμοποιείται ως η επίσημη σημαία του ελληνικού κράτους από το 1978 μέχρι σήμερα.

Στην Κόρινθο κόπηκαν, επίσης, τα πρώτα αναμνηστικά μετάλλια της Ελληνικής Επανάστασης, τα οποία είχαν την έννοια των παρασήμων. Στη μία πλευρά τους έφεραν ανάγλυφη την εικόνα της Αθηνάς και γύρω της τη φράση «Η Ελλάς ευγνωμονούσα». Στην άλλη πλευρά αναγραφόταν απλώς «Εθνική Συνέλευσις αωκβ΄».

Τον Μάιο του 1822 συγκροτήθηκε επίσημα στην Κόρινθο το τάγμα των Φιλελλήνων. Το αποτελούσαν εθελοντές που είχαν συρρεύσει από διάφορες χώρες της Ευρώπης προκειμένου να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους προς ενίσχυση των Ελλήνων στα πεδία των μαχών. Στα ριζά του Ακροκόρινθου πραγματοποιήθηκε και η τελετή παράδοσης των πολεμικών σημαιών τόσο στο τάγμα των Φιλελλήνων, όσο και στο πρώτο σύνταγμα του τακτικού ελληνικού στρατού.

Εκτός από τα στρατιωτικά ζητήματα, έμφαση δόθηκε και στην οργάνωση του διοικητικού μηχανισμού, ο οποίος θα αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά του ελληνικού κράτους. Έτσι, στην Κόρινθο λήφθηκαν οι πρώτες αποφάσεις για την κατάτμηση της ελληνικής επικράτειας σε επαρχίες. Παράλληλα, τέθηκαν οι βάσεις της λειτουργίας του δικαστικού συστήματος, μέσω της σύστασης των πρώτων δικαστηρίων.

Στην Κόρινθο  λειτούργησε και το τυπογραφείο της επαναστατικής ελληνικής κυβέρνησης. Σε αυτό, τυπώθηκαν όσοι νόμοι ψηφίστηκαν το διάστημα Ιανουαρίου-Μαΐου 1822. Τυπώθηκε, επίσης, το ίδιο το κείμενο του Συντάγματος της Επιδαύρου, του πρώτου καταστατικού χάρτη του ελληνικού κράτους.

Αποφάσεις λήφθηκαν και για την ενίσχυση της εκπαίδευσης: χαρακτηριστική είναι, για παράδειγμα, η φροντίδα για τη λειτουργία του σχολείου της Δημητσάνας. Επίσης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον συγκέντρωσε η θεμελίωση ενός έστω υποτυπώδους υγειονομικού συστήματος: η ίδρυση του πρώτο δημόσιου νοσοκομείου, το οποίο είχε ως έδρα την Κόρινθο, εντασσόταν σε αυτό το πλαίσιο.

Στην Κόρινθο, τέλος, πραγματοποιήθηκε ο πρώτος επίσημος εορτασμός του Πάσχα, υπό την έννοια της συγκροτημένης συμμετοχής των ελληνικών αρχών σε αυτόν. Το βράδυ της Ανάστασης σχηματίστηκε μεγάλη πομπή, της οποίας προπορεύονταν περίπου 500 άνδρες του ελληνικού πεζικού. Ακολουθούσαν ο πρόεδρος του Εκτελεστικού Σώματος, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης, καθώς και αρκετοί από τους βουλευτές. Την πομπή έκλεινε ένα δεύτερο άγημα, επίσης αποτελούμενο από 500 στρατιώτες. Στην αναστάσιμη λειτουργία χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Κορίνθου Κύριλλος Β΄, ο οποίος, μετά το τέλος της εκφώνησε εμψυχωτικό λόγο προς τους παρευρισκόμενους. Η Ανάσταση του Θεανθρώπου συνδυαζόταν με την εθνική παλιγγενεσία.

Για περίπου τέσσερις μήνες η καρδιά της αναγεννώμενης Ελλάδας χτυπούσε εδώ, στην αρχαία Κόρινθο. Ο παλμός θα συνέχιζε αδιάλειπτος έως το τέλος Μαΐου. Τότε, υπό την επίδραση εσωτερικών ερίδων ανάμεσα στους στρατιωτικούς και τους πολιτικούς, αλλά και των πληροφοριών που έφταναν για τη συγκρότηση ισχυρού οθωμανικού εκστρατευτικού που θα κατερχόταν στην Πελοπόννησο (επρόκειτο για τη στρατιά του Δράμαλη), αποφασίστηκε η μεταφορά της προσωρινής πρωτεύουσας στο Άργος.

Σε αυτούς τους τέσσερις μήνες, η Κόρινθος συνδέθηκε άρρηκτα με τις πρώτες οργανωμένες προσπάθειες των Ελλήνων για τη συγκρότηση ενός, έστω υποτυπώδους, κρατικού μηχανισμού. Πριν ακόμα η Ελλάδα αναγνωριστεί επίσημα ως ανεξάρτητο κράτος –κάτι που έγινε μόλις τον Φεβρουάριου του 1830– στην Κόρινθο λειτούργησαν στην πράξη οι πρώτες του δομές. Μέσα από το σκοτάδι της σκλαβιάς ανέτειλε δειλά-δειλά το φως της λευτεριάς.

Η μάχη στα Δερβενάκια που θα έμενε γνωστή ως καταστροφή του Δράμαλη

Ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια του χρονικού της Ελληνικής Επανάστασης είναι αναμφίβολα η καταστροφή της στρατιάς του Μαχμούτ Πασά “Δράμαλη”, που διαδραματίστηκε στα στενά του Δερβενακίου, του Άγίου Σώστη και στην περιοχή Στεφάνι – Κλεισούρα Αγιονορίου το τριήμερο 26-28 Ιουλίου 1822.

Στις 26 Ιουλίου 1822 η καταπονημένη στρατιά του Δράμαλη στην προσπάθειά της να υποχωρήσει προς την Κόρινθο επιχείρησε να περάσει από τα κακοτράχαλα στενά των Δερβενακίων. Εκεί έπεσε στην αριστοτεχνική παγίδα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και υπέστη τρομερή καταστροφή.

Τη νύκτα της 27ης  προς την 28η Ιουλίου ο καταπτοημένος Δράμαλης πληροφορήθηκε ότι η χαράδρα του Μπερμπατίου ήταν αφρούρητη. Αποφάσισε λοιπόν να κατευθυνθεί προς την οδό του Αγιονορίου και από εκεί διά μέσου της Κλένιας να καταφύγει στην Κόρινθο. Στο Αγιονόρι όμως έπεσε σε ενέδρα του Νικηταρά και του Νικήτα Φλέσσα.

Η καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη ολοκληρώθηκε στη μάχη του Αγιονορίου, στις 28 Ιουλίου 1822. Έτσι, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στάθηκε ο οργανωτής και κύριος αυτουργός αυτής της νίκης που έσωσε την Επανάσταση και εξασφάλισε την ελευθερία στη νεότερη Ελλάδα.

Το άρθρο Οθωμανικοί χρόνοι εμφανίστηκε πρώτα στο Visit Corinth.

Εκατό περίπου χρόνια αργότερα, το 44 π.Χ., ο ισόβιος δικτάτορας  της Ρώμης Ιούλιος Καίσαρας αποφασίζει την επανίδρυση της Κορίνθου ως ρωμαϊκής αποικίας, αναγνωρίζοντας την ιδιαίτερη γεωγραφική σημασία της στην ευρύτερη στρατηγική του για την ανατολική Μεσόγειο. Ο βίαιος θάνατός του την ίδια χρονιά δεν ματαίωσε το μεγαλόπνοο σχέδιό του, καθώς το συνέχισε ο διάδοχός του Οκταβιανός, ο μετέπειτα Αύγουστος. Η νέα πόλη ονομάστηκε Colonia Laus Iulia Corinthiensis ή Clara Laus Iulia Corinthus ή Iulia Corinthus Augusta, ως αποικία της Ιουλίας οικογένειας του Καίσαρα και του Αυγούστου, και ορίστηκε το 27 π.Χ. πρωτεύουσα της ρωμαϊκής Επαρχίας της Αχαΐας (Provincia Achaiae), που περιλάμβανε μεγάλο μέρος της ηπειρωτικής Ελλάδας, την Πελοπόννησο και αρκετά νησιά.

Λόγω της ερήμωσής της μετά τη μάχη της Λευκόπετρας, η πόλη εποικίστηκε αρχικά με απελεύθερους Ρωμαίους και βετεράνους στρατιώτες, που σύντομα πλαισιώθηκαν από Έλληνες, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν την ιδιαίτερα εύφορη γη που δημεύτηκε από τη Ρώμη (ager publicus) και παραχωρήθηκε σε νέους ακτήμονες.

Πολύ σύντομα ο πληθυσμός της πόλης αυξήθηκε σημαντικά, καθώς αναπτύχθηκαν εκ νέου η γεωργία, η κτηνοτροφία και το εμπόριο, με αντίστοιχες εξαγωγές μαλλιού, βαμμένων μάλλινων υφασμάτων, ελαιολάδου και μελιού, αλλά και ξυλείας και μεταλλικών αντικειμένων. Από την άλλη, οι ανάγκες και οι συνήθειες των Ρωμαίων κατοίκων της νέας πόλης, καθώς και ο διεθνής ρόλος της, οδήγησαν σε εισαγωγές αγαθών από άλλες περιοχές της Αυτοκρατορίας, όπως κρασιού και οικοδομικών υλικών (μαρμάρου, γρανίτη), που ήταν απαραίτητα για τις νέες, πολυτελείς κατασκευές.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, η πόλη επανασχεδιάστηκε με σύστημα ιπποδάμειο, δηλαδή με κάθετους και οριζόντιους οδικούς άξονες που οριοθετούσαν πολεοδομικές νησίδες. Γύρω από την Αγορά της ανεγέρθηκαν περικαλλή δημόσια οικοδομήματα και ιδιωτικά μνημεία εύπορων Ρωμαίων και Ελλήνων. Μαρτυρίες για την κατασκευή των κτισμάτων απαντώνται σε πολλές επιγραφές, ενώ απεικονίσεις τους υπάρχουν κυρίως σε μεταγενέστερα τοπικά νομίσματα. Οι φράσεις του Οράτιου «non cuivis homini contingit adire Corinthum / non licet omnibus adire Corinthum» (Επιστολές 1.17.36) και του Στράβωνος «ου παντός ανδρός ες Κόρινθον εσθ’ ο πλους» (Γεωγραφικά 8.6.20) αντανακλούν την ευημερία της πόλης και το υψηλό κόστος που απαιτούσε η διαμονή εκεί.

Περί τα μέσα του 1ου αιώνα μ.Χ., όταν την επισκέφθηκε ο Απόστολος Παύλος, η Κόρινθος ήταν πλέον μια σημαντική ρωμαϊκή πόλη της Αυτοκρατορίας, διοικούμενη από δύο τοπικούς άρχοντες, τους duoviri, στα πρότυπα των υπάτων (consules) της Ρώμης, μία μικρογραφία της πρωτεύουσας που αποτελούσε σημείο αναφοράς στη σκέψη και το ταξίδι των Ρωμαίων προς την Ανατολή.

Ο φιλέλληνας Ρωμαίος Αυτοκράτορας Αδριανός διετέλεσε αυτοκράτορας του Ρωμαϊκού κόσμου κατά τα έτη 117μ.Χ. –138 μ.Χ. Με το που ανέλαβε την εξουσία πέρασε φιλολαϊκά μέτρα και κέρδισε αμέσως την εύνοια του λαού. Προχώρησε σε σημαντικές διοικητικές μεταρρυθμίσεις και δημιούργησε σημαντικά έργα τόσο στην Ρώμη και όσο και στις υπόλοιπες περιοχές της κυριαρχίας του. Ένα ιδιαίτερα σημαντικό έργο για την Κόρινθο ήταν να μεταφέρει νερό από την λίμνη της Στυμφαλίας, κατασκευάζοντας υδραγωγείο μέσω ενός τεράστιου συστήματος σωληνώσεων μήκους 85 χιλιομέτρων. Το Αδριάνειο υδραγωγείο της Κορίνθου συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων σε απόσταση υδραγωγείων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Επίσης διέταξε το άνοιγμα του δρόμου μεταξύ των Μεγάρων και της Κορίνθου.

Παρά τις καταστροφές που υπέστη από την επιδρομή των Ερούλων (267 μ.Χ) και το καταστροφικό χτύπημα του εγκέλαδου περί το 375 μ.Χ., η πόλη παραμένει κραταιά και στην συνέχεια ορίζεται ως πρωτεύουσα του Ελλαδικού Θέματος της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Το άρθρο Ρωμαϊκοί χρόνοι εμφανίστηκε πρώτα στο Visit Corinth.

Η αρχαία Κόρινθος κατοικήθηκε ήδη από τα νεολιθικά χρόνια (6500-3250 π.Χ.). Η πόλη, γνωστή από τους μυκηναϊκούς χρόνους, αναφέρεται στον Όμηρο ως «αφνειός» (= πλούσια) (Ιλιάδα Β 570), λόγω της ιδιαίτερα εύφορης γης της. Η μεγάλη παραγωγή αγροτικών προϊόντων, ήδη από τους πρώιμους ιστορικούς χρόνους, ευνόησε την ανάπτυξη έντονης εμπορικής δραστηριότητας, κυρίως προς τη δυτική Μεσόγειο, ενώ τον 8ο αιώνα π.Χ. ιδρύθηκαν κορινθιακές αποικίες, όπως η Κέρκυρα στο Ιόνιο Πέλαγος και οι Συρακούσες στη Σικελία, με σημαντικό ρόλο και συμβολή στην ιστορία του αρχαίου μεσογειακού κόσμου.

Η ακμή

Η οικονομική άνθηση της πόλης έφτασε στο απόγειο κατά τον 7ο και τον 6ο αιώνα π.Χ., υπό τη διοίκηση του τυράννου Κύψελου και του γιου του Περίανδρου. Η ισχύς της Κορίνθου αποτυπώθηκε με μεγαλειώδη τρόπο σε περικαλλή κτήρια όπως ο Ναός του Απόλλωνος (560 π.Χ.), ενώ η ανάδειξη των Ισθμίων, των αγώνων που τελούνταν στο κορινθιακό Ιερό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης στον Ισθμό, σε Πανελλήνιους Αγώνες (584 π.Χ.) ενίσχυσε ακόμη περισσότερο τη φήμη και την επιρροή της πόλης.

Το επικερδές τελωνείο των Κορινθίων

Χάρη της γεωγραφικής της θέσης, η Κόρινθος είχε τη δυνατότητα να ελέγχει το πέρασμα από τη Στερεά Ελλάδα στην Πελοπόννησο και το αντίστροφο. Ο Ισθμός, η στενή λωρίδα γης που χώριζε τις δυο θάλασσες έφερνε πολλές δυσκολίες στους επιχειρηματίες για την ανάπτυξη του εμπορίου. Ο τύραννος Περίανδρος σκέφθηκε να κατασκευάσει έναν ειδικό δρόμο, πάνω στον οποίο θα μεταφέρονταν τα πλοία από τον Κορινθιακό στον Σαρωνικό Κόλπο και αντίστροφα διαμέσου της ξηράς. Τα οικονομικά συμφέροντα ήταν τεράστια, οπότε κάθε μέσο θα επιστρατευόταν για τη διευκόλυνσή τους. Εξάλλου, οι αποικίες της Ιταλίας και της Σικελίας, με τις οποίες το κορινθιακό εμπόριο είχε στενές σχέσεις, βρίσκονταν ήδη σε μεγάλη άνθηση. Παράλληλα η διάνοιξη του Δίολκου από τον Περίανδρο και η ένωση του Κορινθιακού με τον Σαρωνικό αποτελούσε εγγύηση για την γρήγορη και ασφαλή μεταφορά των αθηναϊκών προϊόντων στις ελληνικές αποικίες της Δύσης. Φυσικά το κέρδος των Κορινθίων από τον ρόλο του διαμετακομιστή δεν ήταν ασήμαντο. Η Κόρινθος εισέπραττε υψηλά τελωνειακά τέλη για τα εμπορεύματα που περνούσαν από τον Ισθμό. Πολλά πλοία έφταναν στα λιμάνια της Κορίνθου: Φοίνικες έμποροι, Καρχηδόνιοι, διάφοροι Ασιάτες, καραβάνια ολόκληρα που έφερναν υφάσματα, στολίδια, αρώματα και μύρα της Ανατολής στο μεγάλο αυτό εμπορικό κέντρο.

Ο ανταγωνισμός

Από τα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ., ωστόσο, η άνοδος της Αθήνας και η κυριαρχία της στην παραγωγή αγγείων και στο εμπόριο της Μεσογείου επέφερε σταδιακά περιορισμό της επιρροής των Κορινθίων, ιδίως μετά τους Περσικούς Πολέμους (490-479 π.Χ.), όπου, παρά την ισχυρή συμμετοχή τους, αναγκάστηκαν να αποδεχθούν την πρωτοκαθεδρία των Αθηναίων.

Στον Πελοποννησιακό Πόλεμο (431-404 π.Χ.) η Κόρινθος τάχθηκε ανοιχτά στο πλευρό της Σπάρτης, παροτρύνοντάς την εξαρχής να στραφεί στρατιωτικά εναντίον των Αθηναίων. Παρά την ήττα της Αθήνας, όμως, και παρά τη συμμετοχή της σε μια σειρά από πολεμικές επιχειρήσεις, μεταξύ των οποίων και ο λεγόμενος «Κορινθιακός Πόλεμος» εναντίον της Σπάρτης (395-387 π.Χ.), η πόλη της Κορίνθου δεν κατόρθωσε να ανακτήσει την παλαιά της δύναμη.

Η Κόρινθος συνεδριακό κέντρο

Η διοργάνωση ενός πανελλήνιου συνεδρίου στην Κόρινθο το 337 π.Χ., από τον βασιλιά Φίλιππο Β΄ της Μακεδονίας, της νέας αναδυόμενης δύναμης του ελληνικού κόσμου, την επανέφερε προσωρινά στο προσκήνιο, ωστόσο πολύ γρήγορα υποτάχθηκε στους Μακεδόνες.

Την αποτίναξη του μακεδονικού ζυγού το 243 π.Χ. από τον Άρατο τον Σικυώνιο, ακολούθησε η προσχώρησή της στην Αχαϊκή Συμπολιτεία, μία ομοσπονδία πόλεων-κρατών της νότιας Ελλάδας.

Το άρθρο Ιστορικοί χρόνοι εμφανίστηκε πρώτα στο Visit Corinth.

Εγγονός του Σίσυφου είναι ο περίφημος Βελλερεφόντης, ο οποίος κατάφερε να δαμάσει το φτερωτό άλογο Πήγασο και να σκοτώσει με τη βοήθεια των θεών τη Χίμαιρα, το αλλόκοτο πλάσμα με κεφάλι λιονταριού, κορμί κατσίκας και ουρά φιδιού. Ο Βελλεροφόντης, όμως, τιμωρήθηκε από τους θεούς με τραγικό θάνατο όταν, φτάνοντας στην ύβρη, όπως ακριβώς ο παππούς του, θέλησε με τον Πήγασο ν’ ανέβει στον Όλυμπο και να συμβιώσει με τους θεούς.

Στην Κόρινθο, σύμφωνα πάντα με τους μύθους, έφτασε κυνηγημένο το βασιλικό ζευγάρι Ιάσων και Μήδεια, εκεί λέει η μία εκδοχή του μύθου, συντελέστηκε το στυγερό έγκλημα της παιδοκτονίας από την πριγκίπισσα της Κολχίδας. Δηλαδή, όταν ο Ιάσων με προτροπή του βασιλιά της Κορίνθου Κρέοντα, αποφάσισε να παντρευτεί την κόρη του Γλαύκη, η απατημένη και προδομένη Μήδεια, εκδικούμενη τον άνδρα της, έσφαξε τα δύο ανήλικα παιδιά της με τα ίδια της τα χέρια. Κατόπιν, η παιδοκτόνος, κατέφυγε στο Ηραίο της Περαχώρας για να κρυφτεί. Στην Κόρινθο, επίσης, κυνηγημένος κατά μία έννοια κι από την ίδια του την τραγική μοίρα έφτασε μωρό ακόμη ο Οιδίποδας, ο οποίος υιοθετήθηκε από τη βασιλική οικογένεια της πόλης και ανατράφηκε ως βασιλόπουλο στην Τενέα. Μεγαλώνοντας ο Οιδίποδας, προκειμένου να διασκεδάσει τις αμφιβολίες του για το αν είναι πραγματικός γόνος του Πολύβου και της Μερόπης, ζήτησε χρησμό από το μαντείο των Δελφών. Η Πυθία του επεσήμανε ότι μία μέρα θα σκοτώσει τον πατέρα του και θα παντρευτεί τη μητέρα του, χωρίς να του αποκαλύψει την αλήθεια για την καταγωγή του. Πικραμένος εκείνος αποφάσισε να μη γυρίσει στην Κόρινθο, να πορευτεί προς τη Θήβα, όπου και συνάντησε τον αληθινό του πατέρα Λάιο, τον οποίο σκότωσε, ενώ στην είσοδο της πόλης έλυσε το περίφημο αίνιγμα της Σφίγγας και παντρεύτηκε τη μητέρα του Ιοκάστη.

Σύμφωνα με το μύθο, το όνομά της η πόλη της Κορίνθου, το οφείλει στον ομώνυμο ήρωα Κόρινθο, ο οποίος ήταν γιος του Μαραθώνα και μακρινός απόγονος του θεού Ερμή.

Ο Ισθμός, το στενό κομμάτι γης, που ενώνει την Πελοπόννησο με τη Στερεά Ελλάδα, αποτέλεσε σημείο τριβής μαζί με την Κόρινθο, μεταξύ του Ποσειδώνα και του Ήλιου. Οι υπόλοιποι θεοί που έκριναν τη διαμάχη αποφάσισαν ο Ήλιος να κρατήσει την περιοχή της Κορίνθου, ενώ ο Ποσειδώνας να κυριαρχήσει στην περιοχή του Ισθμού.

Εκεί, σύμφωνα με το μύθο, η θάλασσα ξέβρασε το πτώμα του Μελικέρτη στην πλάτη ενός δελφινιού. Ο Μελικέρτης, γιος της Ινούς, της μητριάς του Φρίξου και της Έλλης, από τον Ορχομενό της Βοιωτίας, πνίγηκε στα νερά του Αιγαίου, όταν η μητέρα του αλλόφρων έπεσε στη θάλασσα κρατώντας τον στην αγκαλιά της.

Η διάσωση του Παλαίμωνα. Οι κάτοικοι της περιοχής συνέλεξαν το πτώμα του άτυχου παιδιού, τον ονόμασαν Παλαίμωνα και τον λάτρεψαν σαν θεότητα, καθιερώντας αγώνες προς τιμήν του, τα περίφημα Ίσθμια.

Το άρθρο Μυθολογία εμφανίστηκε πρώτα στο Visit Corinth.