Δίολκος

Οι εφευρετικοί Κορίνθιοι αντιλήφθηκαν από πολύ νωρίς – ίσως από τον 9ο πΧ αιώνα- ότι η σημασία του Ισθμού, πέραν από γραμμή αμύνης, ήταν πολύ σημαντική για την ναυσιπλοΐα και συγκεκριμένα ότι το μικρό πλάτος του Ισθμού, θα μπορούσε να επιτρέψει το πέρασμα των πλοίωναπό την μία θάλασσα στην άλλη (από τον Κορινθιακό στον Σαρωνικό κόλπο και αντίστροφα) και να διευκολυνθεί η επικοινωνία Ανατολής – Δύσης, απαλείφοντας την επικίνδυνη και εξαιρετικά μακρινή διαδρομή του περίπλου της Πελοποννήσου και του ακρωτηρίου του Μαλέα.

Στα πλαίσια αυτά και με τη γνωστή εφευρετικότητα, εργατικότητα, εξυπνάδα και γνώση της μηχανικής που διέθεταν, άρχισαν να κατασκευάζουν έναν διάδρομο εγκάρσια του Ισθμού που ξεκινούσε από την σημερινή περιοχή της Ποσειδωνίας και κατέληγε στον Σχοινούντα (σημερινό Καλαμάκι), χωρίς ν’ ακολουθεί ευθεία πορεία για να αποφεύγονται οι μεγάλες ανηφόρες και κατηφόρες που θα καταπονούσαν τους εκτελούντες την έλκυση των πλοίων. Ο διάδρομος αυτός ονομάστηκε Δίολκος και ήταν παγκόσμια το πρώτο μέσο σταθερής τροχιάς.

Όπως φαίνεται από τις ανασκαφές που διενήργησε ο ονομαστός Αρχαιολόγος Νίκος Βερδελής (οι οποίες ουσιαστικά διακόπηκαν), από το 1956 έως το 1962, ο Δίολκος πήρε τη μορφή που υπάρχει έως σήμερα από τον Περίανδρο, ο οποίος τον κατασκεύασε με μεγάλες, πώρινες, λιθόπλακες, οι οποίες είχαν στην μέση τους δύο αυλακώσεις, που απείχαν μεταξύ τους περίπου 1,50μ. και είχαν στόχο να κάνουν ασφαλή και πιο γρήγορη την κίνηση των «ολκών» (των οχημάτων όπου φορτώνονταν τα πλοία). Ο Δίολκος έμεινε σε λειτουργία επί 1600 χρόνια και δη έως το 1154, όπως προκύπτει από χάρτη του Άραβα Γεωγράφου Εδρεσή.